Missie en Visie

Waarom steunen wij een Spaans asiel?

Regelmatig krijgen wij de vraag waarom we buitenlandse asielen ondersteunen en die honden adopteren terwijl er genoeg honden in Nederlandse asielen verblijven. Galgo Project weet dat de nood in Nederland én in de ons omringende landen ook hoog is. Alleen de omstandigheden in onze asielen en van bijvoorbeeld België, Duitsland en Frankrijk zijn van een veel betere staat dan die van bijvoorbeeld in Spanje, Portugal, Canarische eilanden, Roemenië etc. Waarom Galgo Project zich inzet voor met name Spaanse honden heeft diverse redenen. De honden die in Spanje in een asiel belanden zijn wat je noemt de gelukshondjes, hoe krom het ook klinkt. Het merendeel wordt op straat gedumpt, in vuilcontainers gegooid, de kop ingeslagen, opgehangen, levend in brand gestoken, in droogstaande waterputten gegooid en zelfs levend begraven. Vooral aan het einde van het jachtseizoen, wat jaarlijks op 1 februari is, worden vele honden het slachtoffer van tradities. Ze worden opgehangen, hangen ze los van de grond, dan waren het honden die hun best gedaan hebben maar nu toch het veld moeten ruimen. Hebben ze niet goed hun best gedaan, dan worden ze zo opgehangen dat de tenen net de grond raken ook wel “the pianoplayer” genoemd. De hond zal een langzame verstikkingsdood sterven. Tevens duurt het langer op deze manier en moet hij een voorbeeld zijn voor de nieuwe jonge honden, zodat ze zien en ervan leren wat er gebeurd met hen als ze niet goed hun best doen voor de jager. Ja de jagers houden er vreemde gedachten op na helaas. Een asiel in Nederland is absoluut niet te vergelijken met een asiel in Spanje. In Nederland zitten ze in een paradijs in vergelijking met Spanje. Daarnaast zitten er in de Nederlandse asielen weinig honden in vergelijking tot het buitenland.

Hieronder een aantal voorbeelden van de verschillen:

• Tientallen honden verblijven samen in een te krappe ruimte of soms zelfs honderden in een omheind veld;
• Door een tekort aan voedsel en water breken gevechten uit waarbij de honden elkaar ernstig verwonden. De door ons gesteunde asielen worden niet gesubsidieerd door de gemeente (wat overigens bij zeer weinig asielen gebeurt in Spanje). Wat kan gebeuren is dat er geen brokken zijn en worden er stukken brood uitgedeeld die de plaatselijke bevolking bewaard voor het asiel;
• Medische zorg ontbreekt vaak of schiet ernstig tekort door geld gebrek;
• Met de hygiëne is het veelal droevig gesteld. Alles is buiten, met mooi weer uiteraard prima, maar zodra het een paar dagen achter elkaar regent is het een modderpoel. Rioleringen werken niet of nauwelijks, er is geen bestrating dus alles wordt modder;
• De dieren worden niet uitgelaten, er is geen ruimte maar ook niet het aantal vrijwilligers voor de zorg voor zoveel honden;
• Zowel ’s zomers als ’s winter verblijven vele dieren in buitenverblijven, continue blootgesteld aan een verzengende zon of aan temperaturen onder het vriespunt. Ze liggen in het zand of op een betonnen vloer zonder mandje of dekens. Dekens is gewoon geen optie omdat ze daar om gaan vechten en binnen de kortste keren is er niets van een kleedje over.

Als men hier in Nederland zegt dat een asiel vol zit halen onze Spaanse collega’s de wenkbrauwen hoog fronsend op. Daar kent men geen vol, want ze laten geen hond op straat verhongeren of van de pijn creperen. Ook al zitten ze tjokvol, als ze ’s morgens bij het asiel komen en er staan weer een paar honden aan het hek gebonden of een doos vol puppy’s voor het hek laten ze die uiteraard niet staan. En dan niet te vergeten de honden die midden in de nacht over het hek gegooid worden, ja zelfs dat gebeurt helaas. En ja, als je dan maar 200 honden kan huisvesten en er inmiddels al 300 zitten ….. moet je die zielen die je ’s morgens vindt dan maar weer op straat zetten? Nee, ze helpen daar elke hond, dat is pas vol of liever gezegd overvol. Soms gaan honden zelfs met de vrijwilligers mee naar huis, zoals bijvoorbeeld de puppy’s of de honden die rust en extra zorg nodig hebben.